Cześć,
Nie pisałam nic w tym tygodniu. Niestety wrzesień wykazał, że mam sporo roboty i ambitny, powzięty podczas wakacji plan publikowania dwóch wpisów tygodniowo stał się awykonalny. Postaram się jednak dodawać coś nowego w każdą sobotę, a dodatkowe teksty będą się ukazywać w niektóre wtorki (obie daty z dokładnością do jednego dnia). Zaglądajcie więc na fanpejdż, na którym staram się zamieszczać informacje o przebiegu prac. Obecnie mam w planach między innymi notkę (może i niejedną) do wyzwania czytelniczego, coś o Nimonie (która wkrótce się kończy) i artykuł do Staszic Kuriera (a deadline już jutro). Dzisiaj zaś chciałabym podzielić się z Wami moimi wrażeniami z wydarzenia, w którym uczestniczyłam już tydzień temu.
Mieszkam w Warszawie od kilkunastu lat, i w związku z tym codziennie oglądam to, jak miasto zmienia się na lepsze i coraz przyjaźniejsze dla mieszkańców. Jedną z tych pozytywnych zmian jest otwarcie nowego budynku Służewskiego Domu Kultury. Odwiedźcie go kiedyś - jest położony przy ulicy Bacha, a właściwie w Dolince Służewieckiej. Budynki wyróżnia minimalistyczny wygląd, który moim zdaniem dobrze komponuje się z okolicą. Kompleks nieco nawiązuje wyglądem do wiejskich chatek, pokryty jest w sporej części drewnem. Nie mogę tu zapomnieć o ogromnych oknach, które sprawiają, że sale są dobrze oświetlone.
W takim miejscu wywieszone zostały mniej znane prace związanego ze Służewiem Zdzisława Beksińskiego - jego fotografie i rysunki. Można je zobaczyć za darmo do końca września. Są one mniej znane niż mroczne obrazy twórcy, ale równie doceniane przez krytyków. Wywierają niesamowite wrażenie i zdecydowanie warto poświęcić trochę czasu na zapoznaniem się z tym obliczem artysty.
Jednak główną atrakcją wieczoru był koncert Grzegorza Turnaua. Piosenkarz dokonał czegoś niesamowitego - wykreował w warszawskim parku atmosferę innego kochanego przeze mnie miasta - Krakowa, spod którego pochodzę. Wszystko to dzięki tak kojarzącym się z tym miastem piosenkom, takim jak "Bracka", "Pompa" czy "Cichosza". Przy tym ostatnim utworze artysta zaproponował widowni wspólne gwizdanie - efekt był niesamowity!
Strasznie też podobał mi się dystans do siebie wykonawcy, który pokazał widowni na przykład własne tłumaczenie piosenki Johna Lennona dokonane w wieku kilkunastu lat. Jego dosłowność połączona z brakiem rytmu, rymu i rozłożeniem akcentu wywarła przekomiczny efekt. Podobnie z "Na plażach Zanzibaru", w których Grzegorz Turnau naśladował nieobecnego współwykonawcę - Sebastiana Karpiela-Bułeckę. Muszę też wspomnieć też w tym momencie o coverze "Historii pewnej podróży" Marka Grechuty.
Nie jestem osobą, która często chodzi na koncerty. Lubię cieszyć się muzyką w domowym zaciszu, nagłośnienie przy wydarzeniach publicznych bywa za duże, nie wspominając już o tłoku. Na inauguracji SDK było naprawdę sporo osób, które szybko zajęły miejsca siedzące i nie tylko, jednak dobrze się bawiłam. Minął już tydzień, więc niektóre detale umknęły mi z pamięci, ale dobre wspomnienia zostały, co najważniejsze. Cieszę się, że w Warszawie można znaleźć takie wydarzenia i zapraszam do SDK już 21 września na festiwal Dzielnica Kultury Mokotów!
Śledź
Nie pisałam nic w tym tygodniu. Niestety wrzesień wykazał, że mam sporo roboty i ambitny, powzięty podczas wakacji plan publikowania dwóch wpisów tygodniowo stał się awykonalny. Postaram się jednak dodawać coś nowego w każdą sobotę, a dodatkowe teksty będą się ukazywać w niektóre wtorki (obie daty z dokładnością do jednego dnia). Zaglądajcie więc na fanpejdż, na którym staram się zamieszczać informacje o przebiegu prac. Obecnie mam w planach między innymi notkę (może i niejedną) do wyzwania czytelniczego, coś o Nimonie (która wkrótce się kończy) i artykuł do Staszic Kuriera (a deadline już jutro). Dzisiaj zaś chciałabym podzielić się z Wami moimi wrażeniami z wydarzenia, w którym uczestniczyłam już tydzień temu.
Mieszkam w Warszawie od kilkunastu lat, i w związku z tym codziennie oglądam to, jak miasto zmienia się na lepsze i coraz przyjaźniejsze dla mieszkańców. Jedną z tych pozytywnych zmian jest otwarcie nowego budynku Służewskiego Domu Kultury. Odwiedźcie go kiedyś - jest położony przy ulicy Bacha, a właściwie w Dolince Służewieckiej. Budynki wyróżnia minimalistyczny wygląd, który moim zdaniem dobrze komponuje się z okolicą. Kompleks nieco nawiązuje wyglądem do wiejskich chatek, pokryty jest w sporej części drewnem. Nie mogę tu zapomnieć o ogromnych oknach, które sprawiają, że sale są dobrze oświetlone.
W takim miejscu wywieszone zostały mniej znane prace związanego ze Służewiem Zdzisława Beksińskiego - jego fotografie i rysunki. Można je zobaczyć za darmo do końca września. Są one mniej znane niż mroczne obrazy twórcy, ale równie doceniane przez krytyków. Wywierają niesamowite wrażenie i zdecydowanie warto poświęcić trochę czasu na zapoznaniem się z tym obliczem artysty.
Jednak główną atrakcją wieczoru był koncert Grzegorza Turnaua. Piosenkarz dokonał czegoś niesamowitego - wykreował w warszawskim parku atmosferę innego kochanego przeze mnie miasta - Krakowa, spod którego pochodzę. Wszystko to dzięki tak kojarzącym się z tym miastem piosenkom, takim jak "Bracka", "Pompa" czy "Cichosza". Przy tym ostatnim utworze artysta zaproponował widowni wspólne gwizdanie - efekt był niesamowity!
Strasznie też podobał mi się dystans do siebie wykonawcy, który pokazał widowni na przykład własne tłumaczenie piosenki Johna Lennona dokonane w wieku kilkunastu lat. Jego dosłowność połączona z brakiem rytmu, rymu i rozłożeniem akcentu wywarła przekomiczny efekt. Podobnie z "Na plażach Zanzibaru", w których Grzegorz Turnau naśladował nieobecnego współwykonawcę - Sebastiana Karpiela-Bułeckę. Muszę też wspomnieć też w tym momencie o coverze "Historii pewnej podróży" Marka Grechuty.
Nie jestem osobą, która często chodzi na koncerty. Lubię cieszyć się muzyką w domowym zaciszu, nagłośnienie przy wydarzeniach publicznych bywa za duże, nie wspominając już o tłoku. Na inauguracji SDK było naprawdę sporo osób, które szybko zajęły miejsca siedzące i nie tylko, jednak dobrze się bawiłam. Minął już tydzień, więc niektóre detale umknęły mi z pamięci, ale dobre wspomnienia zostały, co najważniejsze. Cieszę się, że w Warszawie można znaleźć takie wydarzenia i zapraszam do SDK już 21 września na festiwal Dzielnica Kultury Mokotów!
Śledź
Komentarze
Prześlij komentarz